Wykład siódmy: Piękna i rzeźba. Alina Szapocznikow (1926-1973)

Alina Szapocznikow (1926-1973) to jedna z najciekawszych polskich rzeźbiarek, która śmiało wdarła się do europejskiego kanonu wybitnych twórczyń. „Życie jest krótkie, jest piękne, o ile potrafi być szczere, prawdziwe i silne, nie cukierkowo sentymentalne" – pisała w liście do swojego pierwszego męża, Ryszarda Stanisławskiego. Jej losy okazały się idealnym odzwierciedleniem tych słów. Żydowska dziewczynka z łódzkiego getta, cudem ocalona z piekła obozów koncentracyjnych. Ponadprzeciętnie zdolna i utalentowana studentka rzeźby w Pradze oraz Paryżu. Matka, żona, kochanka. Kobieta waleczna, zmagającą się z wyniszczającą chorobą. Artystka, która o sobie opowiadała poprzez sztukę, czyniąc rzeźby jedynym pamiętnikiem przeszłości i odważnym, nieidealizowanym zapisem własnej codzienności. Uwieczniała coś, co przemija najszybciej – ciało. Multiplikowała usta, twarze, ręce i ramiona, piersi, fragmenty korpusu. „Usiłuję utrwalić w przezroczystym polistyrenie ulotne momenty życia, jego paradoksy i jego absurdalność. (…) jestem przekonana, że wśród wszystkich przejawów nietrwałości, ciało ludzkie jest najwrażliwszym, jedynym źródłem wszelkiej radości, wszelkiego bólu i wszelkiej prawdy” – mówiła. Dokumentując przemijanie, afirmowała istnienie. Uciekała śmierci, by flirtować z nią do końca. Czy w ferworze intensywnego życia odnalazła spokój? Poznajmy jedną z najbardziej poruszających biografii artystycznego świata.